Verwachtingen hebben, is dat slim?

Verwachtingen hebben, is dat slim? Een mooi gesprek met iemand die wilde weten hoe ze iets het beste kon aanpakken. Ze was ziek en was alleen, had hulp nodig van anderen en was bezig een schare mensen om zich heen te verzamelen, die voor haar klaar konden staan, als ze het nodig had.

Maar nu was ze boos, ze was geconfronteerd met een nee van iemand en ze begreep het niet. Hoe kon die persoon nee zeggen, ze is ziek, dan kun je toch alleen maar verwachten dat anderen voor je klaarstaan. Ik heb het al zwaar genoeg, gaf ze aan.

Ze zocht hulp, ze wilde diegene die aangaf er niet voor haar te kunnen zijn, een koekje van eigen deeg gaan geven. Waar bemoeide ze zich eigenlijk mee. Ik vraag niet eens iets direct aan haar en ze heeft dan zelfs nog commentaar. Ik luisterde aandachtig als medium werkzaam zijnde op angeleyes tv. Ik begreep haar, maar ook de ander. Hoe maak je duidelijk als medium dat hier een verwachting zit, die je uiteraard mag hebben, maar een ander ook het recht heeft om nee te zeggen.

Ik gaf haar aan, zeg jij zelf overal Ja op? Ja, eigenlijk wel, ik vind het fijn er voor anderen te zijn, ik ben alleen, anderen hebben allemaal een partner. Die hoeven niet aan anderen te vragen om zorgtaken op zich te nemen. Aha, dus als je een partner zou hebben, dan was dit allemaal niet nodig, hulp te vragen aan anderen? Ze vond dat inderdaad.

Waar gaat dit mis? In haar ogen ben je gezegend als je een partner hebt, dan weet je dat er voor je gezorgd wordt. Aangezien ze die niet heeft, verwacht ze van met name familieleden dat die alles voor haar laten vallen, hun leven ten teken stellen van haar. En doen ze dit niet, gaat ze de confrontatie aan.

Is dit de juiste weg? Mogen wij van anderen verwachten altijd klaar voor ons te staan? Geven al die verwachtingen ons niet teleurstellingen en zijn het onze eigen overtuigingen waar we op vast lopen? Ja, het zijn onze plaatjes die wij invullen over het leven die ons voor de voeten gaan lopen, alleen hoe maak je dat voor de ander zichtbaar.

Ik gaf haar aan dat als iemand iets aan haar vraagt, of ze dan altijd ja zegt. Ja eigenlijk bijna altijd wel ja. Je zegt dus ook wel eens nee. Dat klopt, maar bij uitzondering, ik vind namelijk dat ik er altijd voor anderen moet zijn. Dus vind je dat anderen er op een zelfde manier ook mee om moeten gaan, omdat jij dat zo gewend bent. Ze begreep de boodschap dat ze dat van anderen niet kan verlangen of vragen. Ze moest lachen, ze zag in wat ze deed en ja dat haar verwachtingen van anderen, haar ook teleurstellingen gaf.

Ze was blij met de tekst en uitleg, de antwoorden en de inzichten, ze had er zelf nog nooit zo naar gekeken en voelde zich nu enigszins weer schuldig. Niet doen, als je het had geweten, had je het zo niet gedaan. Zie diegenen die nee durven zeggen als een hele mooie spiegel voor jezelf. Die laten jou zien dat nee zeggen heel gewoon is. Dat het mag.

Zo heb ik er nog nooit naar gekeken. Elke ergernis naar een ander toe, is een spiegel voor onszelf. Vaak vinden we die ander niet aardig in zijn reactie. Maar wat er eigenlijk gebeurt, is, dat we van die ander iets heel moois mogen leren. Voor onszelf durven gaan opkomen.

Dat klopt, gaf ze aan, daar heb ik zeker moeite mee. Want ja, nu moet ik anderen het gaan vragen en dat durf ik niet. Hoe vind jij het als iemand iets aan jou vraagt. Dat vind ik fijn, dan kan ik iets voor een ander betekenen. Zullen diegenen aan wie jij iets vraagt dat dan ook niet fijn vinden?

Ja, zo heb ik er ook nog niet naar gekeken. Ze was blij, heel blij, ik ga mij compleet richten op mijn genezingsproces, dat is allemaal veel belangrijker. Ik begrijp je boodschap.

Medium Clarisa